Bolivia – robuust, uitgestrekt en adembenemend

“Living on the edge” moet Pim gedacht hebben toen we zijn mountainbike avontuur over ‘the world most dangerous road’ boekten. Pim en mountainbiken, hij heeft er al weken over dat hij het mist. ‘s Ochtends vroeg vertrekt hij. Eerst naar 5700 meter, na 68 kilometer is hij afgedaald naar 1200 meter hoogte. De eerste zes kilometer zijn geasfalteerd, daarna begint “the death road”. Veel bochten in deze route hebben een naam, zoals de “Chinese corner”, hier zijn dan twee Chinezen omgekomen. Fijn….

Aan het eind van de dag krijg ik een sms’je: “Ik leef nog hoor”. Binnen een uur staat hij weer op de stoep. Thank God!

We nemen de nachtbus, het blijft rot om daarin te slapen. Jaloers op mensen die direct in slaap vallen, een tv die te hard staat, daarnaast een chauffeur die ook van zijn muziek wil genieten. Ik probeer beide geluiden te overstemmen met muziek in mijn oren, wat resulteert in harde muziek waardoor ik ook niet echt lekker kan slapen.

Om 02.45uur worden we wakker geroepen door de chauffeur voor een wc-stop. Voor 10 cent krijg je een stuk wc-papier en versuft hang ik boven een stinkende wc die al zeker acht keer niet is doorgetrokken. Daarna door de kou terug in de bus, waar Pim nog steeds slaapt. Het is een wonder.

Om 05.45uur arriveren we in Uyuni waar we worden opgepikt door een partij die jeep tours regelt naar Chili. Drie dagen zullen we onderweg zijn, in een jeep, door de prachtige natuur die Bolivia rijk is. Daarna steken we de grens naar Chili over.

Op de nationale feestdag van Bolivia (Indepence Day op 6 augustus) stappen we in Uyuni in de jeep. Onze groep bestaat in totaal uit 14 mensen, waarvan 7 Nederlanders, een aantal Canadezen, Zwitsers en Australiërs. Een leuke club, verdeeld over drie jeeps. Als eerste rijden we naar een plek waar tientallen oude locomotieven staan, compleet verroest en al tientallen jaren niet meer gebruikt.

Daarna rijden we door naar de een na grootste zoutvlakte ter wereld met een oppervlakte van 10.000 km2(!), wauw! We krijgen daar een fiets waar we een aantal kilometers over de zoutvlakte kunnen fietsen. Zo tof! En dan te bedenken dat dit 40.000 jaar geleden onder water stond, het was een onderdeel van het Minchimeer. Na het fietsen, lunchen we op deze zoutvlakte (over toffe lunchplekken gesproken). Omdat het uitzicht eindeloos is, is er geen perspectief te bekennen. Tijd om leuke foto’s te maken!

Daarna rijden we naar het Cactus eiland, een “berg” midden op de zoutvlakte gevuld met eindeloos veel cactussen. Daarna bekijken we de zonsondergang. Tot slot rijden we, terwijl het donker wordt en de maan verschijnt, over de zoutvlakte naar onze overnachtingsplek.

De volgende dag staan we fris en fruitig op. Alleen de beschikking hebben over een koude douche doet wonderen. Na een goed ontbijt vertrekken we naar diverse lagoons. Alleen de weg er naartoe is al magisch, het veranderende landschap en de vergezichten, het is niet vast te leggen.

Vandaag lunchen we bij de flamingo’s. Honderden flamingo’s staan hun ding te doen in het water. Op de achtergrond de mooiste bergen met besneeuwde toppen. Wauw! Hoe de crew het elke keer voor elkaar krijgt, is ons een raadsel, maar ook hier wordt het lekkerste eten midden in the middle of nowhere geserveerd.

Tijd om verder te gaan, we bezoeken onder andere Red Lagoon (de naam zegt genoeg denk ik) en het Nationale Park Amboró. In het NP bezoeken we de geisers (groot!) en overnachten we. De maan lijkt zo dichtbij te staan, heel bizar. Vandaag zijn we op 5000 meter boven zeeleven geweest, 5000 meter.. 5 kilometer.

We slapen iets ‘lager’, namelijk op 4300 meter (het ademhalen gaat soms wat moeilijker). ‘s Avonds kijken we naar de sterren, is er rode wijn en een hot spring. Op tijd liggen we in het ijskoude bed (min 20), op een kamer met zes anderen. Het is even wennen om te slapen met sokken, een muts en handschoenen aan, maar wat een ervaring weer.

De laatste dag bezoeken we onder andere de White Lagoon en Green Lagoon. We nemen afscheid van de groep en de leuke mensen die we ontmoet hebben. We wisselen contactgegevens uit, tijd om naar Chili te gaan. Voor ons was deze trip echt één van de tofste ervaringen tijdens deze reis!

Op het kantoortje bij de grensovergang halen we onze stempels en binnen een half uur zijn we in Chili.

In Chili is de grenscontrole veel strenger dan in andere landen. We mogen geen etenswaren meenemen, wat resulteert in het feit dat we in het busje onze coca snoepjes ‘moeten’ opsnoepen (weggooien is ook zonde ;-)).

Twee uur doen we er over om door de douane te komen, wat een systeem. Eerst staan we ongeveer anderhalf uur in een rij met andere busjes, we moeten een heuvel op waar de douane zit, het busje kan deze heuvel net (niet) aan. Ons busje moet terugrijden om een aanloop te nemen, op dat moment kruipen er twee busjes voor. We wachten weer. Als ons geduld bijna op is, worden we in een gebouw gereden waar we onze formulieren en paspoorten moeten inleveren bij een balie. We staan met twintig mensen in de rij en 1 balie is geopend. Achter twee andere balies zitten ook mensen, maar zij slapen (!!). Daarna lopen we naar het busje waar we onze backpacks moeten pakken, deze worden opengerukt, alle kleding wordt door elkaar gegooid en de douane ambtenaar vraagt: “only clothes?”, “Yes”. En hij loopt naar de volgende persoon. We pakken onze backpack weer in, stappen in het busje en een klein uurtje later zijn we in San Pedro de Atecama.

San Pedro is totaal anders dan we verwacht hadden. We lazen dat mensen hier soms een week, of zelfs twee blijven, omdat de sfeer zo geweldig is. Wij voelen ons niet echt thuis in deze toeristische hippie stad. Alles, echt alles is op toeristen gericht.

Eenmaal aangekomen lunchen we eerst met pizza en salade. Het valt ons direct op dat Chili veel duurder is, en het eten een stuk smakelozer. We eten hetzelfde als bijvoorbeeld in Peru of Bolivia, maar alles heeft minder smaak, is wateriger. We vinden een goedkoop hostel en bij het avondeten trekken we dezelfde conclusie over het eten. Jammer, we houden zo van lekker eten ;-).

Onze eerste dag in San Pedro huren we twee mountainbikes, we willen naar Valle de la Luna. Na een pittige klim (en dan ook echt heel pittig! My God) komen we bij dit magische landschap aan. Het landschap is vergelijkbaar met die op Mars. Leuk detail: de NASA test op deze plek de karretjes die zij op Mars gebruiken. We genieten van het uitzicht, vloeken nog even lichtelijk op mensen die met de auto op hetzelfde punt zijn (“hoe lui kun je zijn?”) en drinken een paar liter water.

Het mooie aan klimmen is dat je daarna weer naar beneden mag. Zonder bijna ook maar één keer te trappen, zijn we binnen een half uurtje weer bij ons hostel. Mijn remmen worden goed benut, wat een snelheid!

Na San Pedro vertrekken we naar Iquequi, wederom opgepropt op een stoeltje in een nachtbus. Hoe we de rest van Chili hebben ervaren, lees je de volgende keer. Tot dan!