Cultuur snuiven in cocaïne stad Medellin

“Oh, kunnen jullie niet naast elkaar zitten?”, vraagt een backpacker aan me als ik alleen naar achter loop ik in de bus naar Medellin. “Nee, we hadden gelukkig de laatste twee kaartjes, maar dat is niet erg, wel even rustig zo”, grap ik naar haar. Zes uur zit ik alleen achterin de bus en eigenlijk vind ik het oersaai. Al zijn we al meer dan vijf maanden onderweg en 24 uur per dag samen, alleen zijn, blijft gewoon saai. Ik zit vijf rijen achter Pim en zie zijn hoofd heen en weer bewegen. Af en toe gaat de camera richting het raam om iets vast te leggen van de omgeving, want eerlijk is eerlijk.. Colombia blijft prachtig! Nu ik alleen achter in de bus  zit, heb ik genoeg tijd om een blog uit te werken. Deze busrit duurt tussen de vijf en zeven uur, echt specifiek kunnen ze nog steeds niet zijn hier. We zien het wel! 🙂

De vorige blog stopte in Salento. Als we daar aankomen, hebben we niks geboekt en we kloppen bij diverse hostels aan die allemaal vol zitten. Vooral met locals, want er is weer een nationale feestdag (hoeveel kunnen er zijn?). Bij de vierde hebben we geluk. We droppen onze spullen en eten daarna een superlekkere hamburger bij een kraampje op het plein.

Salento ligt in het gebied Armenia en staat vooral bekend om de koffieplantages én de Cocora Valley. Op onze eerste volle dag in Salento gaan we met een Willy jeep naar de koffieplantage. Salento staat vol met Willy’s, na de Tweede Wereldoorlog zijn deze auto’s hier naartoe gebracht en functioneren nog steeds. Met een Willy naar de koffieplantages dus, er kunnen gemiddeld twaalf mensen in (en om, er kunnen zes mensen op de railing bij de achterbak staan).

We hebben een Engelstalige gids die ons meeneemt in de wondere wereld van de koffie. Samen met Brazilië en Vietnam staat Colombia in de top drie van grootste koffieproducenten ter wereld. Daarbij levert Colombia als enige land alleen first level koffie. We starten bij het begin, het planten van die koffieplanten, daarna lopen we over de plantages en mogen we zelf koffiebonen plukken.

De gids vertelt hoe we verschil tussen de diverse koffiesoorten kunnen herkennen, hoe de bonen gedroogd en gebrand worden. Tot slot mogen we nog een kopje koffie proeven, uiteraard zonder suiker en melk, want dat is niet nodig bij deze topkwaliteit koffie. Voor het eerst in mijn leven drink ik mijn eerste kop koffie LEEG (sorry, ik houd er echt niet van, maar deze koffie was te “doen”). De gids legt van alles uit over de aroma’s, smaak en nasmaak. Pim geeft als koffieliefhebber aan dat hij wel degelijk het verschil proeft en dat deze koffie écht heel goed is.

t

‘s Middags hangen we de toerist uit (uitzichtpuntje hier, souvenierwinkeltje daar, terrasje erbij) en bereiden we ons alvast voor op de hike van morgen door de Cocora Valley. Met een paar liter water, energierepen en bananen zijn we er helemaal klaar voor!

Om 07.00uur gaat de wekker en on 08.00uur zitten we in een Willy. Een uur later starten we aan onze hike. Wauw, wauw, wauw… we lopen met open mond door de enorme natuur en de enorme schoonheid ervan (en dat terwijl we toen nog niet eens ín het National Park waren, de ingang moest nog komen).

De Cocora Valley staat bekend om de grootste wax palmbomen ter wereld (tot wel 100 meter hoogte). Onze hike zal ongeveer vijf uur duren. We lopen langs het water, door de jungle, klimmen en dalen en proberen alles zo goed mogelijk vast te leggen, maar dat is helaas niet mogelijk. Foto’s halen het niet bij de werkelijkheid.

Rond 14.00uur zijn we terug in Salento, uiteraard na de zoveelste fruitshake (sin azúcar natuurlijk). De vitaminetabletten die we in Peru hadden gekocht, zitten nog steeds onderin de tas dankzij de grote hoeveelheid fruit die we hier met liefde nuttigen. We proberen alvast de bus naar Medellin voor morgen te regelen, maar het kantoor zit al dicht. De volgende dag lukt het ons gelukkig om de laatste twee tickets te boeken.

Medellin – Het imago van deze stad is natuurlijk niet al te best. De “moordhoofdstad” van de wereld, “pak een taxi van deur tot deur”, “doe geen sieraden om”, maar de stad is hard bezig met een positieve omslag. We zijn nieuwsgierig en hebben al een aantal leuke activiteiten gepland.

Om direct te sfeer van de stad te voelen en onze eigen mening over deze stad te vormen, beginnen we met een wandel stadstour. In vier uur worden we in diverse wijken meegenomen, en krijgen we veel informatie over de geschiedenis, politiek en natuurlijk Pablo Escobar. Zijn naam wordt overigens niet hardop gezegd, Colombianen willen het niet over hem hebben en het feit dat onze gids over hem verteld kan verkeerd overkomen op de Colombianen die geen Engels spreken en dus de context niet horen. Onze gids heeft het daarom steeds over ‘de grootste crimineel van het land’.

Medellin bestaat uit veel wijken, van arm tot rijk, van crimineel tot veilig. Onze gids geeft elke wijk een cijfer, zodat we weten in welke mate we op onze eigendommen moeten letten. Ze adviseert sowieso om ‘s avonds niet in bepaalde wijken te komen, maar verder is Medellin hartstikke veilig. Overdag zijn er veel zakkenrollers, maar in welke grote stad niet? De locals willen erg van het slechte imago af die ze door het verleden gekregen hebben, en doen hard hun best om toeristen een fijn gevoel te geven. Dat merken we direct. De stadstour is interessant, we zien veel en hebben direct een goede indruk van de stad.

Het meest indrukwekkende vind ik het einde van de tour. We eindigen op een plein waar twee beelden staan, gemaakt door Botero – Colombiaans bekendste kunstenaar. Één beeld is het origineel en stond er al jaren. Als de Colombianen zich weer steeds veiliger voelen in hun Medellin en er zelfs festivals worden georganiseerd op dát plein, ontploft het beeld. Er zat een bom in, tot op de dag van vandaag weet men niet wie deze bom heeft geplaatst. Het plein is daarna grillig geworden, de overheid wilde het beeld weghalen, maar Botero protesteerde en maakte een nieuw beeld, dezelfde als het origineel. Nu staat het ontplofte beeld symbool voor het verleden, de pijn, de angst en het verdriet. Het nieuwe beeld staat symbool voor de toekomst, de hoop. Stil verlaten we het plein.

Na de tour kopen we twee voetbalkaartjes, want het Zuid-Amerikaanse voetbal móet je in ieder geval één keer live meegemaakt hebben. ‘s Avonds zitten we tussen de locals, is het 90 minuten lang feest (wat een muziek, geschreeuw, gefluit en gezang!) en zijn we meer gefascineerd door het publiek dan de wedstrijd.

In onze blog nog veel meer over het prachtige Medellin! Tot snel :-). We vinden het trouwens nog steeds superleuk om al jullie reacties en enthousiasme te lezen.