Naar de top
Long time, no see.. We know! We waren te druk met onbekende eilanden bezoeken waar geen internet is, en zo ineens waren we een aantal weken verder.. Op de blog zijn we nog steeds in Borneo, vandaag lees je ons laatste deel van dit prachtige eiland.
Veel mensen hebben een droom. Die droom is niet voor iedereen hetzelfde. De één wil bijvoorbeeld ooit een boek schrijven, de ander een berg beklimmen. En daarom schrijf ik nu deze blog terwijl Pim de Mount Kinabalu beklimt :-).
13-15 mei: Kinabalu National Park
Eerst even terug naar gisteren: onze eerste dag in Kinabalu National Park. ‘s Morgens vragen we bij het parkkantoor wat er mogelijk is om last minute berg Mount Kinabalu te beklimmen. Bij het uitstippelen van de route door Borneo en het noteren van de bezienswaardigheden zagen we namelijk al vrij snel dat het beklimmen van de Mount Kinabalu een must is.
Even wat achtergrondinformatie: per dag mogen er maar 134 mensen op de berg (67 omhoog, 67 naar beneden), de klim is twee dagen, fysiek zwaar en veelal volgeboekt. Ze raden daarom aan om vooraf (lees: minimaal 4 maanden) te boeken. De kosten? Tussen de 350 en 600 euro p.p….
Omdat niet geschoten altijd mis is, proberen we toch voor Pim een last minute plekje te bemachtigen. Als iemand cancelt, heeft Pim geluk en kan hij voor de Maleisische prijs van 150 euro mee. Ze hanteren hier vaak twee prijzen (toeristen betalen over het algemeen vijf keer zoveel). Morgen weten we meer, we wachten het af en het komt zoals het komen moet.
Vandaag eerst maar eens de prachtige natuur aan de voet van de berg ontdekken door een trail te lopen in het Nationaal Park. Er zijn meerdere trails die we kunnen lopen, eentje is onbegaanbaar door een landslide (aardverschuiving) en daarom gesloten. Drie keer raden welke wij lopen? Juist!
De Liwahu trail is uitdagend met veel klimmen en dalen. Vooral om de landslides heen. Door de dichte struiken een weg zoeken, vergt flink wat concentratie. 6 kilometer lang, 700 hoogtemeter en erg smal. Een geweldige route!
Het grappige is dat we een tijdje door een wolk lopen en doordat we steeds klimmen, komen we op een gegeven moment boven de wolk uit, en juist dan begint het te regenen. We zien daardoor de wolk van boven en horen het daaronder regenen. Wauw! Na drie uur halen we het einde. Nat (regen en zweet), moe maar voldaan!
Waar de trail eindigt, begint de klim naar de Mount Kinabalu. Er staat een grote toegangspoort en het begint bij Pim toch wel flink te kriebelen. Hopelijk kan hij mee.
De dag erna gaat om 06.30uur de wekker en Pim schiet vol adrenaline uit bed, en stapt klaarwakker onder de douche. Versuft word ik wakker en een kwartier later zitten we aan ons ontbijt. Pim belt, met gezonde spanning, naar het park of er al een annulering is. Helaas.. We besluiten naar het park te lopen en na de wandeling van een half uur stellen we dezelfde vraag in het park. Weer geen annulering, misschien over een paar uur? We wachten en zien verschillende groepen zich voorbereiden en vervolgens vertrekken voor de klim. De ene groep met complete uitrusting (team-shirts, handschoenen, en warming-ups), een aantal in korte broek en t-shirt. Waaronder Pim. De spanning neemt toe. Zal hij het hebben onderschat?
Na een aantal keren navragen bij het kantoor en nadat de laatste groep is vertrokken, krijgen we om 09.30u het verlossende woord, Pim kan mee! Er wordt een (denken wij) extra vergunning uitgeschreven, we betalen de vergunning en regelen nog snel een gids en lunch-pakket. Daarna zwaai ik hem uit en met een big smile rijdt hij naar zijn vertrekpunt. Een paar uur later krijg ik een paar appjes. Hij heeft internet geleend van een ander. Hij is als laatste gestart en was als één van de eerste in het kamp, de eindbestemming van vandaag. “Het was erg bewolkt en later regende het ook. Er was dus toch weinig uitzicht om foto’s te maken. Dan kun je net zo goed doorlopen”, aldus Pim. Pim heeft zich gedoucht, maar blijft koud. Hij gaat wat eten en daarna proberen wat te slapen. Om 02.00uur gaat zijn wekker, dan vertrekken ze naar de top!
De volgende dag wordt er om 10.30u op mijn deur geklopt. Pim staat voor de deur, een beetje betreurd en drijfnat. “We konden niet naar de top door het slechte weer. In eerste instantie werd het hele laatste stuk afgelast, maar na 2 uur wachten begon het op te klaren en mochten we toch beginnen aan de klim. We moesten wel door flinke regen en de paden waren riviertjes geworden door al de regen wat nog van de top naar beneden kwam.”
“Er ontstonden steeds meer heuse watervallen op het “pad” naar boven. Een paar honderd meter voor de top stond iemand tot zijn middel in een rivier van regen. Hier konden we niet door- of omheen… We hebben met een paar man nog een uur gewacht, hopende dat het toch door zou kunnen gaan. Helaas…”.
Toen Pim hoorde dat ze terug moesten naar het kamp, besloot hij de 7,5 km maar meteen helemaal af te dalen. Hij was er klaar mee en had geen zin om eerst nog 2 uur te wachten op het ontbijt in het kamp. Dit bleek een goede keus! Het was ondertussen opgeklaard en de uitzichten waren prachtig, niemand in de buurt, alle tijd voor mooie foto’s. Zes uur eerder dan verwacht staat hij dus op de stoep. “Neem eerst maar een douche”, en ik haal wat eten voor hem. Daarna laat hij de foto’s zien. Wat een uitzicht! Ik begrijp zijn teleurstelling deels, maar wat hij wel gezien heeft, is zo mooi!
We pakken langzaam onze spullen in en vertrekken in de middag met een lokale bus naar Kota Kinabalu. Morgenvroeg vliegen we naar Singapore, genoeg reden om dichtbij het vliegveld te overnachten.