Wennen in Nederland
Inmiddels zijn we al meer dan vier weken thuis. Met veel plezier kijken we terug naar onze reis, maar de laatste week in het buitenland merkten we dat we de gedachte “we gaan bijna weer naar huis” ook wel erg fijn vonden.
Totdat we thuis waren. Het wennen lukt nog niet echt…
Even terug naar 15 september. Na een fijne terugreis landen we om 21.30uur in Düsseldorf. Onze families staan ons daar op te wachten, inclusief spandoek en ons neefje van vier maanden die we alleen van beeld kennen. Dat emotionele momentje had zo in ‘Hello, Goodbye’ gekund..
We drinken even wat samen en daarna rijden we naar huis. De weg naar huis is kort, we zijn gewend om lang in bussen en auto’s te zitten, maar het ritje van een uur resulteert in de gedachten: “Hè, zijn we er al?”. Onze tuin is compleet versierd, wat een verrassing! Ook in huis hangt het vol met vlaggen, slingers, ballonnen, er zijn heel veel kaartjes gekomen en bossen bloemen staan ons op te wachten. Dank daarvoor – dat was fijn thuiskomen.
Thuis kletsen we nog wat en dan om 02.30uur is het tijd om naar bed te gaan. Ons eigen bed. Eerst staan we een half uur onder de douche. Wat heb ik onze douche toch gemist: warm water én meer dan 12 stralen tegelijk! Daarna belanden we in ons eigen, fijne bed. Pim slaapt voor het eerst sinds een half jaar weer met zijn voeten ín bed (ons bed van 2.20 meter is toch wel erg fijn als je zelf 1.95 meter bent ;-)) en onze conclusie is direct: al hebben we in meer dan 100 bedden geslapen, ons eigen bed blijft toch echt de fijnste.
De dagen erna vullen we vooral met familie- en vriendenbezoekjes, heerlijk eten en veel onrust. We kunnen onze draai maar niet vinden. Het komt zelfs zo ver dat we besluiten om een dag te shoppen in Utrecht, en na een uur elkaar aankijken en dezelfde gedachte hebben: ik wil naar huis. Eenmaal thuis willen we weer weg. Het is moeilijk te omschrijven, maar het acclimatiseren hakt er meer in dan we hadden verwacht.
Natuurlijk heeft het thuis zijn ook een andere kant; we zijn ontzettend blij om iedereen weer te zien. Verder hebben we elke dag een lekkere douche, een wasmachine, water uit de kraan, eten wat we maar willen (en wanneer we maar willen), we zijn ons thuisland ontzettend meer gaan waarderen. Ondertussen wennen we maar een beetje door. En moeten we nog steeds beginnen met de foto’s uitzoeken: hallo, 20 miljoen afbeeldingen, pff!
Grappig detail is dat veel mensen dezelfde vragen hebben: ‘Hoe was het?’, ‘Wat vonden jullie het mooiste?’ en ‘Wat heb je het meest gemist?’.
Nou, kort samengevat: Het was ge-wel-dig, beter dan we hadden verwacht en mooier dan we hadden gehoopt. Wat we het mooiste vinden, kunnen we eigenlijk niet zeggen. Puur door het feit dat we zoveel diversiteit hebben gezien: een vulkaan beklimmen is niet te vergelijken met een prachtige duik, en fietsen in de woestijn is weer heel anders dan een prachtige stad verkennen. Toch merken we dat Raja Ampat (Indonesië) en Colombia steeds weer terug komen in ons favorietenlijstje. Ook zijn de continenten totaal niet met elkaar te vergelijken, dus wat mooier is, kunnen we niet beantwoorden. Wat we het meest gemist hebben, is ook kort samen te vatten: een goede douche, een fijn bed en een lekker stuk brood.
Via deze weg willen we ook even iedereen bedanken die ons zo trouw heeft gevolgd tijdens onze reis. We hebben zoveel leuke, oprechte reacties gehad en vinden het fijn dat iedereen een beetje mee heeft kunnen genieten van al het moois wat we hebben gezien en meegemaakt. Dank jullie wel daarvoor!